[FIC] OTAKU BOY -13-

TiTle : OTAKU BOY -13-

Couple : Taec x Khun , Chan x Ho (+Dong x Jay )

Genre : Comedy-Romantic 

Author : GNAWKHUN

OTAKU BOY 13

.

.

.

“พี่คุณ เห็นชานซองรึเปล่า”

.
.

จุนโฮถามขึ้นด้วยน้ำเสียงกระวนกระวาย แต่คนที่ถูกถามกลับทำหน้าตายพร้อมกับกระดิกเท้าใส่

วันนี้ทั้งคู่มีงานแจกลายเซ็นเพื่อโปรโมทอัลบั้มแรก ‘KHUN-NUNEO: STAND! ’ ก่อนที่จะมีคอนเสิร์ตใหญ่ที่มีชื่อเดียวกับอัลบั้มในอีกเจ็ดวันข้างหน้า สตาฟทุกคนวุ่นกับการจัดเตรียมความพร้อม จุนโฮได้ยินเสียงแฟนคลับที่ส่งเสียงกรี๊ดเป็นระยะๆอยู่ด้านนอก รวมถึงเพลงของตัวเองที่เปิดคลอไม่หยุด

แต่ชานซองหายไปไหน… สตาฟส่วนตัวของคุณ-นูนอหายไปไหน…

.

“พี่คุณๆ เห็นชานซองมั้ย” ไอดอลร่างอวบหันไปถามพี่ชายที่นั่งหน้าเป็นตูดอยู่ข้างๆอีกครั้ง

“มันมาไม่มาฉันก็ไม่เคยสนใจอยู่แล้ว” นิชคุณตอบเสียงเย็นชา “เลิกสนใจมันซะทีเหอะน่า”

“ตอบให้มันตรงคำถามนี่มันยากมั้ยเนี่ย!”

นิชคุณทำเสียงจิ๊จ๊ะแล้วหันไปมองคนง้องแง้งด้วยสายตารำคาญ “เออ ไม่เห็น”

.

จุนโฮผุดลุกผุดนั่ง ชะเง้อมองหาคนตัวสูงๆคนนั้นที่หายไป ทำไมต้องไม่อยู่ในวันที่มีอีเว้นท์แบบนี้ด้วยนะ ปกติชานซองจะไปไหนมาไหนกับพวกเขาตลอด ทั้งถ่ายแบบ ออกรายการวิทยุ รายการวาไรตี้ แล้วอีงานแจกลายเซ็นแบบนี้หายไปไหน?!

แต่จะว่าไป.. คุณแทคยอนก็หายไปเหมือนกันแฮะ ตั้งแต่ครั้งสุดท้ายที่มาป่วนตอนซ้อมก็สามอาทิตย์แล้วอะ! หายไปสองวันยังพอเข้าใจว่าทำงาน (ถึงตรงนี้ จุนโฮเพิ่งนึกได้ว่าคนๆนั้นเค้าเป็นนักธุรกิจนี่หว่า..) แต่เกินกว่านั้นไม่มีทางงงงง!! ไม่เชื๊อ คุณแทคยอนไม่มีทางที่จะหายไปโดยไม่ได้เจอหน้าพี่คุณแน่ๆ!!

จุนโฮรู้เพราะเคยเจอมาก่อน สมัยที่คุณแทคยอนชอบเขานั้นต้องหาทางติดต่อตลอดเวลาจนแทบประสาทกิน

จุนโฮหันไปมองนิชคุณ ไอดอลรุ่นพี่ที่หยิบขนมบนโต๊ะมาเคี้ยวหยับๆพร้อมกับใบหน้าไม่สบอารมณ์ ซึ่งเป็นภาพที่เห็นจนชินตา เป็นไอดอลที่เอาแต่ใจและขี้วีน(ในเบื้องหลัง)เหมือนเดิมทั้งตะปี อดคิดไม่ได้ว่าทำไมนิชคุณถึงไม่รู้สึกอะไรเลยรึไงที่แฟนคลับและสปอนเซอร์รายใหญ่ของตัวเองหายไปเฉยๆแบบไม่มีใครรู้ ท่าทางช่างปกติ๊ปกติเกิน

ไม่ดิ รู้สึกอยู่แล้วล่ะ แค่ไม่พูด ชริ.. จุนโฮจะง้างปากเอง มา!!

.

“พี่คุณ คุณแทคยอนหายไปตั้งสามอาทิตย์แน่ะ”

นิชคุณหันมามอง ปากยังเคี้ยวตุ้ยๆแต่ไม่พูดอะไร

“พี่คุณรู้สึกอะไรมั่งรึเปล่า”

“รู้สึกสิ” คนถูกถามตอบขึ้นเรียบๆ “ล่าสุดฉันด่ามันเข้าไปเต็มๆจนหน้าจ๋อยนายก็เห็น แล้วก็ไม่ได้เจออีกเลย ทำไมฉันจะไม่รู้สึกล่ะว่า……..”

.

จุนโฮเบิกตาโตกับคำตอบของพี่ชายที่พลิกล็อกชนิดที่ว่าอึ้งไปสามบ้าน ถ้าเป็นปกตินิชคุณจะต้องตอบว่า

‘อะไรของแก ทำไมฉันจะต้องรู้สึกอะไรด้วยห๊า?’

…พร้อมกับมือหรือเท้าที่ลอยมาทำร้ายร่างกายคนถาม แต่นี่อะไร แต่นี่อะไร! อ๊ากกกกกกก พี่คุณเปลี่ยนไป๊!!! ง้างนิดเดียวเองนะเนี่ย ตอบซะยาวเหยียด นี่จะเลิกปากแข็งแล้วใช่ม้ายยยย????

.

“….ว่ามันหายไปแบบนี้แล้วสบายหูสุดๆ” นิชคุณพูดต่อทั้งที่ยิ้มกว้างแล้วลุกขึ้นเตรียมตัวจะขึ้นเวที “รู้งี้ด่าแบบเอาจริงยังงั้นไปเป็นชาติละ”

จบประโยคเมื่อครู่ จุนโฮถึงกับตกเก้าอี้เพราะสิ่งที่นิชคุณพูดต่อมามันดันพลิกกลับไปเป็นอย่างเดิม ปั๊ดโธ่เว้ย! อุตส่าห์ลุ้นอุตส่าห์ดีใจจนไส้บิด พี่คุณนี่ใจแข็งยิ่งกว่าความหน้าทนของคุณแทคยอนซะอีก

คนบ้าอะไรซึนเดะเระที่สุดในโลก..

คิดว่าจะเป็นแบบอูยองซะอีก คนนั้นน่ะถึงภายนอกจะเหมือนไอดอลขี้เก๊กที่ปากไม่ตรงกับใจแต่พอแจบอมหายไปไม่กี่วันยังทุรนทุรายถามหาทุกวันๆๆๆๆ จนทำให้อูยองที่เยือกเย็นกลายเป็นคนน่ารำคาญไปได้ แล้วพอกลับมาทีก็สวีทวิ้ดวิ้วกอดกันหวานฉ่ำ..

เอ่อ ประโยคสุดท้ายแจบอมบอกน่ะนะ

.
.

..เมื่อหลายวันก่อน

“หน่อมแน้มมมมมมมมมมม”

เสียงของคนที่แจ๋นที่สุดในโลกดังขึ้นทันทีที่เห็นจุนโฮลงจากรถแล้วเดินจะเข้ามาในบริษัทเพื่อคุยงานเรื่องคอนเสิร์ต เจ้าของเสียงที่แต่เดิมนั่งยองๆแกร่วรออยู่หน้าร้านกาแฟฝั่งตรงข้ามวิ่งหัวซุกหัวซุนมาหา ‘หน่อมแน้ม’ ด้วยใบหน้ายิ้มแฉ่ง

จุนโฮทำหน้าเหวอ เอามือเกาหัวแกรกๆ สายตาสอดส่องไปยังกลุ่มแฟนคลับที่อยู่ละแวกนั้นแล้วยิ้มแห้งๆ

“อ๋า… มีอะไรเหรอครับ”

แจบอมยิ้มจนตาหยี แก้มแทบปริ “ฉันมีอะไรจะอัพเดทล่ะ! แต่คุยตรงนี้ไม่ได้ พาฉันขึ้นไปด้วยสิ ฉันขึ้นไปข้างบนไม่ได้ถ้าไม่มีใครพาเข้า น๊า!!!!”

‘อยากคุยหรืออยากเจออูยองกันแน่?’

คนถูกไหว้วานคิดพร้อมกับหัวเราะแล้วพยักหน้าถี่ๆ ดันไหล่แจบอมเข้าไปในตัวบริษัทท่ามกลางเสียงฮือฮาของแฟนๆที่ยืนอยู่ไม่ห่าง จุนโฮก้มศีรษะทักทายให้เล็กน้อยอย่างนอบน้อมก่อนที่จะตามเข้าไปแล้วเดินนำไปยังลิฟท์ แล้วหันมาประจันหน้ากับแฟนคลับตัวพ่อของจางอูยองที่ยืนตัวเตี้ยรออยู่ข้างๆ
.

“แต่ผมไม่มีเวลาคุยนะ ต้องไปคุยเรื่องงานอะ จะมีคอนเสิร์ตแล้ว” ไอดอลร่างอวบพูดพร้อมกับกดลิฟท์ไปที่ชั้นแปด “และพี่ก็ต้องสัญญาก่อนนะว่าคุยเสร็จจะต้องไม่เดินเพ่นพ่าน ถ้าพี่อูยองรู้ว่าผมพาพี่เข้ามานี่ตายเหอะ”

“ใครจะไปกลัว วู้ มาๆๆๆจะเล่าตรงนี้แหละ” แจบอมพูดรัวเร็ว ตาเป็นประกาย “แกรู้มั้ยว่าวันคอนฯรวมอะ ที่อูด้งลากฉันออกไปอะ อูด้งไม่ได้เตะชั้นออกไปจากงานนะเว้ยยยยย อูด้งเค้าคว้าฉันเข้าไปกอดเพราะเค้าคิดถึงชั้นนนน!”

“หาาาาาาาาาา!!!! ไหนพี่อูยองบอกผมว่าไปไล่พี่ออกจากงานไง นี่ไปกอดกันมาเหรอ!!” จุนโฮร้องเสียงแหลม เบิกตากว้างเท่าที่ดวงตาคู่เล็กจะทำได้

“ใช่สิ อูด้งเค้ากอดชั้นนนน เค้าลูบผมชั้นนนน เค้ากระซิบข้างหูชั้นนนน เค้าหยอดคำหวานๆกะชั้นนนน”

.

ประตูลิฟท์เปิดออกที่ชั้นห้า คนในลิฟท์หันไปมองที่ประตูด้วยสัญชาติญาณแต่แจบอมยังพูดไม่จบตามประสาคนปากมาก

.

“…..อูด้งเค้าบอกว่าเค้าขาดชั้นไม่ได้ เค้า..”

.

มีคนยืนอยู่หน้าลิฟท์เพียงคนเดียว

สองสหายตาเท่าเม็ดแตงโมถึงกับเบิกตาโตเท่าเม็ดมะม่วงเมื่อเห็นว่าคนที่ยืนรอลิฟท์อยู่คือจาง อูยอง คนที่แจบอมกำลังพร่ำเพ้อโม้ฟุ้งไปเจ็ดย่านน้ำเมื่อ 0.4 วินาทีก่อน และแน่นอนว่าต้องได้ยินประโยคสุดท้ายเมื่อกี้เต็มๆ

.

จุนโฮยิ้มแหยๆแต่ไม่พูดอะไร

อูยองที่หน้าเป็นสีเข้มก็ไม่พูดอะไรเหมือนกัน

มีเพียงปาร์ค แจบอมเท่านั้นที่พูดต่อประโยคเมื่อครู่เสียงแผ่วจนแทบไม่ได้ยินว่า

.

“….เค้าอยู่ตรงหน้าชั้นตอนนี้ด้วย”

.

“พี่เจ๊ย์!!!” อูยองแผดเสียงลั่น กระชากคนตัวเล็กให้ออกมาจากในลิฟท์ แต่คนโดนกระชากก็ทำหน้าสุขีเปรมปรีสุดๆพร้อมกับชี้นิ้วไปทางอูยองให้คนในลิฟท์ดูและทำปากว่า ‘เห็นมั้ยล่ะๆๆๆๆๆๆ’ จุนโฮถึงกับอมยิ้มพร้อมกับจ้องหน้ารุ่นพี่แบบมีความหมาย

อูยองเอามือปิดหน้า..

ให้ตายเหอะ พลาดแล้วจริงๆที่สารภาพรักไปกับคนปากเปราะอย่างแจบอม เห็นทำหน้าอึ้งๆตอนที่เขาพูดก็คิดว่าจะช็อกและไม่กล้าทำตัวโวยวาย เลิกแสดงความรักแบบตะลาลาและเปิดเผยซะที

แต่ที่ไหนได้ บอกไปแล้วแม่งยิ่งคึกยิ่งลัลล้ากว่าเดิม อะฮืออออออ.. จะทำไงดี T T ถึงแจบอมจะยังมีจิตสำนึกไม่ให้แฟนๆหรือคนนอกรู้ก็เถอะ แต่ไอ้ที่ลัลล้าเปิดเผยตอนอยู่กับเขาหรือสต๊าฟนี่มัน….

ฮ่วยยยยยย จาง อูยองปวดตับ!

ไอดอลอันดับหนึ่งหายใจเข้าลึกๆ ทำหน้านิ่งกลบเกลื่อนแล้วเอามือปิดปากคนตัวเล็กที่พยายามส่งซิกให้ไอดอลรุ่นน้องของเขาไม่หยุดหย่อน แล้วรีบพูดกับจุนโฮก่อนที่ประตูลิฟท์จะปิด

“นูนอ! อะไรที่นายได้ยินน่ะอย่าไปเชื่อ นายรู้ดีว่าทุกสิ่งที่พี่เจย์พูดฟังแล้วต้องหารแปด อย่าไปเชื่อออออ!!!!”

“แหม อูด้งนายก็ทำอายไปได้น่าาาา”

“พี่น่ะเงียบแลย!!! แล้วเข้ามาได้ยังไงวะ ห๊า!”

.

เสียงของอูยองและแจบอมที่แจ๋นๆอยู่เมื่อครู่เงียบลงเมื่อประตูลิฟท์ปิดสนิท จุนโฮทำหน้างอ

เฮอะ จะหารแปด หารเก้า หารสิบอะไรยังไง แต่ผลสรุปมันก็เป็นแบบเดียวกัน พี่อูยองชอบพี่แจบอมแน่ๆ และวันนั้นมันต้องมีซัมติงแน่ๆ อาจจะไม่ได้หวานเลี่ยนน้ำเน่าตุ่ยๆแบบที่แจบอมเล่า แต่มันก็ต้องเป็นความจริงซักอย่างล่ะว้า

อ๋า นี่หมายความว่าในที่สุดพี่แจบอมก็จีบติดแล้วน่ะสิ ป๊าดดดด

แล้วคุณแทคยอนกับพี่คุณล่ะ

.

แล้วเขากับชานซอง….

.

.

.

.

“จุนโฮ!! เตรียมตัวได้แล้ว จะนั่งเหม่อลอยไปถึงไหน!!”

.

เสียงนิชคุณดังขึ้น ทำเอาจุนโฮที่คิดเรื่องแจบอมกลับมาสู่โลกความเป็นจริง ลุกขึ้นวิ่งไปหาพี่ชายที่เปิดปากด่าเมื่อครู่ที่ตอนนี้ยืนให้ช่างแต่งหน้าเซ็ตผมอยู่ คนร่างอวบตะปบแขนดังป้าบ นิชคุณปรายตามองแบบหงุดหงิด ทำเสียงจิ๊จ๊ะแล้วไล่ช่างแต่งหน้าไปให้พ้น แต่คนตะปบก็ไม่สะทกสะท้านกับรัศมีดาร์คของนิชคุณที่กำลังก่อตัวอยู่ เอ่ยปากถามอย่างจริงจัง

“พี่คุณไม่รู้สึกจริงๆเหรอที่คุณแทคยอนหายไป นานมากเลยนะ”

“บอกแล้วไงว่ารู้สึกสบายหูน่ะ นายเลิกสนใจเรื่องไร้สาระแล้วเตรียมตัวทำงานจะได้มั้ย” นิชคุณจุ๊ปาก ถามต่ออย่างหงุดหงิดกึ่งรำคาญ “แล้วนี่สรุปว่านายหลงรักใครกันแน่ ฮวาง ชานซอง หรือว่าอ๊ก แทคยอน?”

คนถูกถามกลับหน้าแดง แต่ก็ตอบอย่างท้าทาย “ชานซองอยู่แล้ว พี่นี่ถามอะไรบ้าๆ”

“ฉันเห็นนายพูดถึงแทคยอนมากกว่าอีก”

“ก็ผมอยากรู้”

“จะอยากรู้ไปทำไมนักหนา ถามอยู่ได้น่ารำคาญ”

“ถามไม่ได้เหรอ”

“เออ”

“พูดไม่ได้เลยเหรอ”

“เออ”

“พี่คุณหึงเหรอ”

“อะ.. ไอ้บ้าจุนโฮ!!!”

.
.

หลังจากแหย่นิชคุณ และหลังจากโดนฝ่ามืออรหันต์ฟาดหัวไปสามทีเพราะทะเล้นใส่ ห้านาทีต่อมาทั้งคู่ก็กำลังแจกลายเซ็นพร้อมกับทักทายแฟนคลับด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแบบฉบับของไอดอล งานแจกลายเซ็นครั้งนี้ไม่ได้เรียงตามหมายเลขเมมเบอร์เพราะเป็นการคัดเอาสองร้อยคนแรกที่มาซื้ออัลบั้มและต่อแถวก่อนต่างหาก จุนโฮจึงไม่เห็นคุณแทคยอน และแฟนคลับตัวแม่อย่างคุณวิคตอเรียเป็นคนแรกในแถวเช่นเคย

คุณวิคตอเรียน่ะเห็น โน่น กรี๊ดกร๊าดพี่คุณอยู่กลางแถวโน่น แต่ไม่มีวี่แววคุณแทคยอนแม้แต่น้อย

เอาเถอะ ไว้ค่อยสงสัยก็ได้ ตอนนี้เขาต้องทำงานนี่เนอะ

จุนโฮเซ็นซีดีให้แฟนเกิร์ลไปประมาณสิบคนจนมาถึงแฟนบอยคนแรกที่มายืนอยู่ตรงหน้า ผู้ชายคนนี้ใส่ชุดสีเหลืองซึ่งมองก็รู้ว่าแฟนคลับเขาแน่นอน แต่จุนโฮมองผ่านๆเท่านั้นก่อนที่จะหยิบอัลบั้มในมือแฟนบอยมาเซ็นชื่อตัวเองอย่างคล่องแคล่ว และปากก็ถามเหมือนหุ่นยนต์ด้วยประโยคซ้ำๆที่เคยพูดมาไม่ต่ำกว่าพันครั้ง

.

“ชื่ออะไรครับ”

เงียบ….

“เอ่อ ชื่ออะไรครับ”

เงียบ….
ทำไมไม่ตอบวะ

“เอ่อออออ ชื่อครับ”

เงียบ….
รึฟังเกาหลีไม่รู้เรื่อง แฟนต่างชาติรึเปล่า? ปุฮิ ถ้าเขามีแฟนคลับต่างชาติก็คงดีสิ

.

จุนโฮเงยหน้าขึ้นมองก่อนที่จะสะดุ้งเฮือก วินาทีนั้นเกือบคิดว่าคนตรงหน้าเป็นแทคยอนซะอีก ..ไม่สิ ถ้าเป็นคุณแทคยอนก็จะต้องได้ยินเสียงโวยวายจากพี่คุณก่อนที่จะถึงเขาแน่ๆ

คนตรงหน้าเขาเป็นผู้ชายร่างสูงใหญ่ ใส่เสื้อสีเหลือง แว่นตาสีเหลืองที่มีคำว่า NUNEO อยู่บนกรอบ รวมถึงมีผ้าเชียร์สีเหลืองโพกอยู่ที่หัว สภาพเหมือนคุณแทคยอนที่จุนโฮเคยผวาทุกครั้งที่เจอเมื่อหลายเดือนก่อนเด๊ะๆ! ก็คนที่ใส่ชุดบ้าๆแบบนี้มีเพียงคนเดียวในโลกนี่หว่า

เกือบจะตกใจและตะลึงว่าเป็นคุณแทคยอนโดนพี่คุณด่าเปิงจนหายไป แล้วเปลี่ยนใจกลับมาคลั่งเขาอีกรอบซะอีก แต่มองดีๆแล้วไม่ใช่ คนๆนี้ผิวขาวกว่า สูงกว่า หล่อกว่า และดวงตาคมใต้กรอบแว่นนั้นเป็นประกายน้อยกว่า ไม่เหมือนคุณแทคยอนที่ร่างกายสูงใหญ่ ผิวคล้ำ มีรอยยิ้มกว้างและแววตาเป็นประกายกระหายไอดอลจนน่าขนลุก

คนนี้ไม่ใช่คุณแทคยอน แต่ก็รู้สึกคุ้นเคยพิกล..

.
.

.
ห๊ะ!!!!

.
จุนโฮเบิกตากว้างเมื่อสบตากับแฟนบอยตรงหน้าชัดๆ

.

นี่มัน.. นี่มัน…

.

.

.

.

.

.

.

.

.

“ชานซอง….”

.

ฮวาง ชานซองหน้าซีดเผือดที่ไอดอลตรงหน้าเรียกชื่อเขาออกมาเบาๆ

…ชิบหายแล้ว ไหนบอกว่าจะไม่มีใครจำได้ไงวะ ไอ้เห่ยแทคยอน! นี่จุนโฮจำได้คนแรกเลยนะ คนที่ไม่อยากให้รู้ที่สุดเลยนะ อ๊ากกกกก ไอ้ห่วยแตกกกกก จะไม่เชื่อขี้ปากแกอีกแล้ว!!!! วันนั้นที่ไปฝึกแต่งตัวปลอมตัวเป็นโอตาคุนี่มันไม่มีประโยชน์เลยซักกระติ๊ดดดดดดดดดดด

แล้วนี่มันไปไหนของมัน ไหนบอกซะดิบดีว่าจะมางานแจกลายเซ็นด้วยกัน หายเงียบไปตั้งสามอาทิตย์แล้ว ไปที่คอนโดก็ไม่มีคนอยู่ โทรไปก็ไม่ติด หรือมันมีธุระด่วน? ต้องไปดูความเรียบร้อยของโรงแรมหกดาวแต่ละสาขาของมันรึเปล่า?

ที่ร้ายแรงกว่านั้นคือวันนี้เขาต้องมายืนอยู่ท่ามกลางแฟนเกิร์ลเป็นพันคนด้วยชุดน่าอายนี่คนเดียว แทบอยากจะแทรกแผ่นดินหนีมาก อายมากกกกกก เขาไม่เคยแต่งตัวเป็นแฟนคลับใครมาก่อนเพราะตลอดชีวิตของชานซองไม่เคยแม้แต่จะสนใจดาราเลย และที่ยอมแต่งตัวเป็นคนบ้ามางานแบบนี้เพราะคิดซะว่าถึงติดต่อไม่ได้ยังไงแต่ถึงวันจริงแกก็จะมา เพราะคนอย่างแทคยอนต่อให้บริษัทกำลังล้มละลายมันก็ไม่มีทางพลาดงานอีเว้นท์ของคุณ-นูนอ ไม่มีทางพลาดโอกาสที่จะได้สัมผัสมือนิชคุณเด็ดขาด

แต่แกเสือกไม่มาจริงจังเลยเหลือชานซองคนเดียวเนี่ย!!! เป็นแฟนบอยใส่ชุดเหลืองอยู่เนี่ย!!!! ไหนบอกจะใส่ชุดสีแดงเชียร์นิชคุณเป็นมะเขือเทศมาเป็นคู่กะเขาไงไง เหลือแต่กล้วยคนเดียวเนี่ย ฮ่วย!!!!

ทำไมแกทำแบบนี้ แกพลาดอีเว้นท์นี้ได้ไง แกปล่อยให้ฮวาง ชานซองมางานแบบนี้คนเดียวได้ไง!? เขาอุตส่าห์สั่งซีดีอัลบั้มแรกของคุณ-นูนอให้มันตั้งห้าสิบแผ่นตามที่มันบอกล่วงหน้าไว้สามชาติแบบไม่บกพร่องเลยแม้แต่กระติ๊ด (แน่นอนว่าทั้งหมดนั้นลงบัญชีท่านอ๊ก)

.

หนึ่งแผ่นเอาไว้ฟัง

หนึ่งแผ่นเอาไว้ให้ไอดอลเซ็น

หนึ่งแผ่นเอาไว้เก็บ

และอีกสี่สิบเจ็ดแผ่นก็เก็บอีกที

ตรรกะการซื้ออัลบั้มไอดอลเพี้ยนๆของแทคยอนที่ชานซองจำได้ขึ้นใจ..

.

เขาทำให้มันตั้งขนาดนี้ แล้วทำไมกะอีเรื่องมางานนี้เป็นเพื่อนมันไม่ยอมม๊า???

และที่บรรลัยกว่านั้นคือหลังจากที่จุนโฮหลุดปากเรียกชื่อเขาออกมา นิชคุณก็หันขวับมาแถมยังหรี่ตามองอีกด้วยล่ะก็.. เมื่อกี้เซ็นซีดีให้เขาไม่เห็นจะสนใจเลยว่าเขาคือใคร ทียังงี้ล่ะมองจังนะ ฮือออออ จะสแกนด้วยสายตาให้ทะลุไปถึงไส้ติ่งเลยมั้ยล่ะ

ชานซองค่อยๆฉีกยิ้มแหยๆให้นิชคุณที่ยิ้มเยาะเล็กๆอย่างเย็นชา รวมถึงจุนโฮที่เบิกตาตี่ๆให้โตขึ้นด้วยความตกใจก่อนที่จะเซ็นบนบุคเลทต่อ ปากก็กระซิบถาม

.

“ทำไมแต่งตัวแบบนี้!”

คนถูกถามทำหน้ามู่ทู่ “จะปลอมตัวอะ ไม่คิดว่านายจะจำได้…”

.

เมื่อคนร่างสูงตอบ ไอดอลคู่หูของจุนโฮที่ลอบฟังอยู่ถึงกับกลอกตาด้วยความระอา นี่มันไม่รู้เหรอว่าเปลี่ยนการแต่งตัวแล้วไม่มีใครจำได้มันมีแต่ในนิยายเท่านั้นนะเว้ยไอ้ทึ่ม!! แต่ที่นิชคุณไม่รู้ว่าไอ้หมอนี่คือชานซองในตอนแรกเพราะแค่จากสีเสื้อก็รู้ว่าเป็นแฟนคลับจุนโฮเลยไม่คิดที่จะมองซ้ำสองให้เปลืองพลังงาน เพราะไม่ใช่แฟนคลับเขาเลยไม่อยากจะใส่ใจ ความจริงถ้ามันแต่งตัวปกติทำไมเขาจะจำไม่ได้?

นี่มันจะเป็นโอตาคุไปอีกคนหรือยังไง? โอตาคุในคราบสตาฟของคุณ-นูนอ? แบบนี้มันก็แพ็คคู่กับไอ้โอตาคุในคราบสปอนเซอร์คนนั้นได้น่ะสิ

…อ๊คตาคุกับฮวางตาคุ
แค่คิดนิชคุณก็ถึงกับเบ้หน้าด้วยความสยอง

.

“คราวหลังจะเอาลายเซ็นก็บอกสิ..” จุนโฮพูดบูดๆใส่ “แล้วนี่มาตั้งแต่กี่โมง”

“เอ่อ เช้าตรู่…”

เช้าจริงๆนะ เขามาต่อแถวรอซื้อซีดีเพื่อเป็นหนึ่งในสองร้อยคนที่จะได้ลายเซ็นของคุณนูนอตั้งแต่หกโมงเช้า

….งานเริ่มบ่ายสาม อืม

สิบเอ็ดโมงยังได้ไม่ถึงร้อยคิว

ไอ้แทค แกเป่าหูฉันว่างานแบบนี้ต้องมาแต่เช้าตรู่ เอาจริงมาตอนเที่ยงยังซื้อทันเลย พร่องงงงงงส์…. นี่คุณนูนอนะไม่ใช่จางอูยองที่จะต้องมาตั้งแต่ตีสี่น่ะ!!!!

จุนโฮแอบยิ้มกับคำตอบนั้น “แต่ก็ไม่เห็นต้องแต่งตัวแบบนี้เลย”

“ก็.. คือ แทคยอนขอให้แต่งตัวเหมือนกัน”

“คุณแทคยอนมาด้วยเหรอ?”

“เอ่อ ไม่อะ ติดต่อไม่ได้เลย”

“แล้วในเมื่อคุณแทคยอนไม่มา ทำไมนายยังแต่งตัวแบบนี้ มางานแบบนี้ มาเข้าแถวแบบนี้ตั้งแต่เช้าด้วยอะ”

ชานซองไม่ตอบ.. ก็จะตอบได้ยังไงว่าอยากยืนมองจุนโฮในฐานะแฟนคลับบ้าง? จะตอบได้ยังไงว่าหลายชั่วโมงที่มารอแล้วได้เจอจุนโฮตรงจุดนี้มันมีความสุขกว่าเจอในเวลาปกติแค่ไหน? แล้วจะตอบได้ยังไงว่าอยากทำแบบที่แฟนคลับของจุนโฮเค้าทำกัน

เป็นครั้งแรกที่ชานซองที่เคยโดนแทคยอนด่าว่า ‘ไอ้ปากไม่มีหูรูด’ และเคยเป็นคนพูดตรง (ถึงขั้นตรงที่สุด) เริ่มที่จะพูดตามความรู้สึกจริงๆต่อหน้าจุนโฮไม่ได้ ทำไมว้า……

แต่ดีที่จุนโฮก็เหมือนจะไม่ได้จริงจังจะเอาคำตอบ ได้แต่ค่อยๆเซ็นชื่อตัวเองพร้อมกับวาดรูปหัวใจหนี่งดวง สองดวง สามดวง สี่ดวงลงบนซีดีอย่างบรรจง เมื่อเซ็นเสร็จคนน่ารักก็ยิ้มแฉ่งและยื่นมือมาให้จับด้วยรอยยิ้มแป้นแล้น ซานซองยิ้มรับแล้วจับมือเล็กๆนั้นไว้

“ขอบคุณที่มานะ!!”

“อื้ม”

“ชานซอง..” จุนโฮพูดเบาๆ

“หืม?”

.

“……อย่าใส่ไอ้ชุดอุบาทว์นี่อีกนะ”

ชานซองเดินทำหน้ามู่ทู่ลงมาจากเวที เขาโดนบอกว่าชุดนี้มันอุบาทว์ ไม่จริงอะ… คนใส่คือฮวาง ชานซองนะ ไม่ใช่อ๊ก แทคยอน มันต้องไม่อุบาทว์เด้!!!

แล้วถ้าไม่ใส่ชุดนี้เขาจะมาพบหน้าจุนโฮในงานของแฟนคลับแบบนี้ได้ยังไง เขาแต่งตัวปกติไม่ได้นะเดี๋ยวโดนเด้ง เขาต้องแต่งตัวให้ไม่มีใครจำได้ไง เพราะเขาคือสตาฟอะสตาฟ!!!

ทำไมจุนโฮไม่เข้าใจ ทำมายยยยยยยย

คนร่างสูงส่ายหน้าอย่างเซ็งๆแล้วเปิดซีดีออก มองไปที่ลายเซ็นของทั้งคู่ นิชคุณนั้นเซ็นชื่อตัวเองธรรมดาเพราะเขาไม่ยอมปริปากพูดอะไรออกไปตอนที่ถูกถามชื่อ ไอดอลคนนั้นก็เลยไม่ถามอีก แต่ลายเซ็นของจุนโฮ...

.

‘ ถึง: ฮวาง ชานซอง!!

วันนี้ดีใจมากเลยล่ะรู้มั้ย? คิคิคิ ^^ ♥♥♥♥

– อิจนูนอ, KHUN-NUNEO  – ‘

ปล. นายใส่ชุดนี้แล้วเหมือนเดอะซิมพ์สันชะมัดยาด.. 

.

ชานซองหัวเราะหึๆเสียงดังให้กับประโยคน่ารักบนบุคเลทของแผ่นซีดีนั้น โดยไม่ได้สนใจว่าตัวเองที่อยู่ในสภาพชุดสีเหลืองแบบซิมพ์สัน(ที่จุนโฮว่า) ใส่แว่นตาที่เขียนว่า NUNEO รวมถึงโพกผ้าเชียร์ไว้ที่หัวพร้อมกับเสียงหัวเราะทุ้มๆเมื่อครู่ มันทำให้คนที่อยู่รอบข้างถึงกับตะลึงพรึงเพริดแค่ไหน เพราะในหัวมัวแต่คิดถึงใบหน้าน่ารักของคนน่ารักเมื่อครู่ กับใบหน้าย่นๆของเพื่อนสนิทที่ผิดสัญญาในวันนี้ คนที่เป็นต้นเหตุทำให้เขามายืนเอ๋อเหรออยู่คนเดียว

แต่เขาก็อารมณ์ดีเกินกว่าที่จะสาปส่งมันอยู่ในใจแบบตอนแรก

เอาเถอะ งานนี้แทคยอนไม่มาก็ช่างหัวมัน แต่เชื่อได้เลยว่าคอนเสิร์ตอาทิตย์หน้านี้มันไม่พลาดแน่ มันไม่ปล่อยให้เขาเป็นแฟนบอยคนเดียวในงานเหมือนครั้งนี้แน่ มันไม่พลาดคอนฯแรกแน่ๆ….

.

.
.

.

.

.

.
…ซะที่ไหนล่ะไอ้หัวขวด

ชานซองต้องฉายเดี่ยวอีกแล้ว ว้อทททท!!!!!

.
เวลาห้าโมงเย็น ก่อนเวลาคอนเสิร์ตเริ่มประมาณสองชั่วโมง ฮวางชานซองเดินลากขาเข้าไปในสถานที่จัดคอนเสิร์ตพร้อมกับดอกไม้ช่อใหญ่ ดอกไม้นี้เป็นของแทคยอนแต่เจ้าตัวไม่อยู่หรอก ซึลองเป็นคนฝากเอามาให้เขาให้กับนิชคุณอีกที พอถามว่าแทคอยู่ไหนฝ่ายนั้นก็ได้แต่ตอบว่า

.

“คุณแทคยอนมาไม่ได้ครับ เลยฝากดอกไม้มาแทน”

.
แทคยอนมาไม่ได้ แทคยอนมาไม่ได้ แทคยอนมาเฟิร์สคอนเสิร์ตของคุณนูนอไม่ได้!!!!!

ไม่มีทาง.. ขนาดสมัยที่หมอนั่นมาช่วยงานที่บริษัทหลังจากเรียนจบ ตอนนั้นมันชอบโซนยอชิแด มันยังเคยนั่งเครื่องบินส่วนตัวกลับมาเกาหลีเพื่อให้ทันดูคอนเสิร์ตของสาวๆหลังจากที่ไปดูงานกับป๊ามันที่เมืองจีนได้แค่สองชั่วโมง (แน่นอนว่าหลังจากนั้นมันโดนสวดยับพร้อมกับโดนหักค่าขนมไปเป็นล้านวอน..) แล้วนี่คุณนูนอเชียวนะ นิชคุณที่มันประกาศตัวว่าจะเอากลับบ้านให้ได้เชียวนะ!!!

ชานซองยักไหล่แบบปลงๆ ขนาดบัตรคอนเสิร์ตยังไม่คิดจะติดต่อกลับมาเลยไม่เก็บ(กัก?)(ตุน?)ไว้ให้ ใช่ๆ บัตรนั่งโซนวีไอพีสามสิบใบของมันน่ะแหละ บัตรโซนปกติก็แน่นอนว่าไม่ได้จอง(เหมา)แบบที่เคย ..ไอ้หมอนี่แปลก ไม่ชอบนั่งโซนวีไอพีที่ได้มาฟรีแต่ชอบเสียเงินกว้านเหมาบล็อกธรรมดา ปัญญาอ่อนจริงๆ

สุดท้ายจากบัตรวีไอพีฟรีสามสิบใบก็เหลือเพียงแค่สองใบที่ได้มาเป็นพิธีเท่านั้น และแน่นอนว่าชานซองแอบแฮปไว้เอง ฮี่…

มันคือค่าจ้างเว้ย ค่าจ้าง!!! ตั้งแต่มันหายไปก็ไม่มีคนเลี้ยงข้าว เพราะฉะนั้นขอบัตรคอนเสิร์ตเป็นค่าจ้างที่ต้องดูแลนิชคุณแสนเอาแต่ใจสุดที่รักของมันจนประสาทจะกินเว้ย!!!

ส่วนนิชคุณที่ชานซองกำลังนินทาอยู่ในใจนั้นเพิ่งว่างจากการถูกสัมภาษณ์ นั่งปั้นหน้าเป็นตุ๊กตาอยู่หน้ากระจกอยู่ในห้องเตรียมตัวกับสตาฟอีกเป็นขโยงที่วิ่งเข้าวิ่งออกจัดการความเรียบร้อย ปากร้องเพลงเพื่อเทสเสียง สายตาก็มองนิ่งๆที่หลังมือตัวเองอยู่นานสองนาน ชานซองค่อยๆเดินเข้าไปใกล้แล้วยื่นดอกไม้ช่อใหญ่ให้

.

“นิชคุณครับ”

.

คนถูกเรียกหันขวับ ดวงตาเป็นประกายมองมาที่สตาฟส่วนตัวอยู่ 0.1 วินาที ก่อนที่จะเหลือบไปมองทางด้านหลังทันทีด้วยความเคยชิน ชานซองเลิกคิ้วสูงกับอาการนั้น รู้เป็นนัยๆว่านิชคุณมองอะไร

ร่างสูงกระแอมเบาๆ “เอ่อ… ผมมาคนเดียวครับ แทคยอนไม่มา ดอกไม้นี้ของมันก็จริงแต่มันสั่งที่ร้านดอกไม้ล่วงหน้าก่อนที่จะฝากมาให้”

“ฉันยังไม่ได้ถามแกเลยนะ” นิชคุณหันกลับมามองพร้อมกระชากเสียง “สะเออะ!!!”

“ผมแค่ตอบในสิ่งที่สายตาคุณถามครับ..”

.

“มันต้องอย่างเง้!!”

จุนโฮที่นั่งอยู่ข้างๆร้องแล้วดีดนิ้วดังเป๊าะ ถูกอกถูกใจกับคำตอบของคนร่างสูงอย่างออกนอกหน้า

แหม.. ก็นานๆทีชานซองจะกวนพี่คุณนี่นา ปกติโดนใช้ตลอด แล้วนี่กวนระดับเกรียนได้โดนใจมาก! มุกเกี่ยวกับคุณแทคยอนแบบนี้จุนโฮชอบบบบ ชอบดูปฏิกิริยาของพี่คุณ คิคิ

และปฏิกิริยาในครั้งนี้คือยกขาถีบชานซองซะเต็มรักจนล้มก้นจ้ำเบ้า ปากก็ด่าแว้ดลั่นห้อง
….แหม๊ะ พี่คุณช่างเป็นเคะที่ซึนเดเระแบบฮาร์ดคอร์เสียนี่กระไร

แต่พอนิชคุณส่งสายตาขุ่นเขียวกลับมา คนที่ชอบแซวด้วยนิสัยทะเล้นแบบซื่อๆอย่างจุนโฮก็ได้แต่ยิ้มกริ่มอยู่คนเดียว ไม่พูดอะไรต่อ หันมาสนใจกับสคริปต์ในมือแล้วเทสเสียงตัวเองสำหรับคอนเสิร์ตต่อไป

ไอดอลขี้วีนทำเสียงจิ๊จ๊ะหงุดหงิดอยู่คนเดียวก่อนที่จะลุกพรวดขึ้น ก้าวฉับๆไปยังมุมห้องเพื่อกดน้ำดื่มดับอารมณ์ ปากบ่นงุบงิบด่าสตาฟส่วนตัวและสปอนเซอร์โอตาคุอยู่พึมพำๆไม่หยุด (ส่วนสตาฟคนอื่นที่อยู่ในห้องเผ่นกระเจิดกระเจิงไปตั้งแต่เห็นชานซองโดนถีบแล้ว)

ชานซองลุกขึ้นมาหาจุนโฮที่นั่งอยู่ไม่ไกล ซึ่งคนร่างอวบนั้นก็หันมาทันทีที่เขาเข้าไปถึงตัว ยิ้มแฉ่งจนตาเหลือเท่าสระอิ แต่ก่อนที่จุนโฮจะอ้าปากพูดอะไรบางอย่าง ประตูห้องก็ถูกเปิดออกพร้อมกับเสียงตะโกนของใครบางคนที่ปรากฏตัวกระทันหัน

.

.
“โฮล่า!!!! คุณ-นูนอ”

.

.
เจ้าของเสียงคือจางอูยอง

ไอดอลอันดับหนึ่งของค่ายยืนผมสีบลอนด์โดดเด่นเรียกความสนใจจากคนทั้งสามอยู่ที่ประตู ข้างหลังมีตากล้องกับสตาฟอีกห้าคนเหมือนว่าจะมาถ่ายทำอะไรซักอย่าง (จุนโฮแอบจุ๊ปากอย่างขัดใจเมื่อชานซองรีบหลบฉากออกไปอยู่อีกมุมนึงทันที)

“ฉันจะมาถ่ายทำเบื้องหลังคอนเสิร์ตของพวกนายออกรายการเรียลจางอูยอง เคมะ!?”

อูยองร้องแล้วยกมือทักทายให้นิชคุณก่อนที่จะเดินดุ่มๆไปตบบ่าจุนโฮอย่างสนิทสนมกว่าเพื่อให้กำลังใจ เพราะเขารู้นิสัยจุนโฮดีว่าเป็นคนขี้ตื่นกว่าบรรดาไอดอลที่เดบิวในเวลาไล่เลี่ยกัน

“ตื่นเต้นปะนูนอ?”

จุนโฮพยักหน้าหงึกๆ “ตื่นเต้นสิ! ไม่มีพี่คอยช่วยแบบเดิมแล้วอะ ผมจะไหวมั้ยเนี่ย”

“ตื่นเต้นอะไร ฉันมืออาชีพพอ” เสียงนิชคุณดังขึ้นลอยๆ

ไอดอลอันดับหนึ่งหันมาทำหน้าหงิกใส่กับคำตอบมั่นใจเกินร้อยนั้นแล้วยักไหล่ ถอดแว่นกันแดดออก โบกไม้โบกมือให้ตากล้องและสตาฟที่ตามมาไปเตรียมมุมกล้องอยู่อีกทางแล้วอธิบายให้ไอดอลทั้งคู่ฟัง

.
“เทปนี้จะอัพลงอินเตอร์เนตในสองอาทิตย์ รอดูได้”

“ใครขอไม่ทราบ?” นิชคุณถามเสียงหงุดหงิดพร้อมกับยืนเท้าเอว “นายนี่วุ่นวายจริงๆ เมื่อกี้ฉันก็เพิ่งให้สัมภาษณ์กับนักข่าวไปนะ นี่มาอะไรอีกเนี่ย คนจะใช้สมาธิ”

“ฉันมาโปรโมทให้เชียวนะ อย่าเพิ่งเหวี่ยงดิ ยิ้มๆ”

“ก็บอกว่าโปรโมทกะนักข่าวไปแล้วไงเล่า และถ้าฉันไม่ยิ้มจะมีปัญหามะ”

“ยิ้มดิ จะถ่ายแล้ว ฉันไม่ว่างนักหรอกนะว้อย”

“วะ ก็บอกแล้วว่า….”

.
.

“พี่ครับ ถ่ายนิชคุณคนแรกเดี๋ยวนี้!!”

.

.

สองนาทีต่อมา..

ชานซองยืนเกาจมูกแกรกๆพร้อมกับดูการอัดรายการ ‘Real Jang Wooyoung’ มองดูไอดอลทั้งสามคนที่เล่นหน้ากล้องกันอย่างเป็นธรรมชาติ เอ่อ.. อย่างน้อยก็จุนโฮแหละที่เป็นธรรมชาติกว่าใครเค้าเพราะทำหน้าตื่นเต้นกอดอูยองขอกำลังใจซะยกใหญ่ แล้วก็มองดูนิชคุณที่ตอนนี้กำลังหัวเราะเฮฮาและเล่นอยู่ตลอดทั้งๆที่ก่อนกล้องจะถ่ายยังทำหน้าเบื่อโลกอยู่ชัดๆ แถมยังดูสนิ๊ทสนิทจนไม่อยากเชื่อว่าเมื่อกี้ยังแง่งๆใส่กันอยู่

อ่า ความจริงก็สนิทกันอยู่หรอก เพียงแต่นิชคุณไม่เคยแสดงอาการว่าอูยองเป็นเพื่อนรักโคตรๆแบบเวลาออกกล้องน่ะ ซึ่งก็เป็นนิสัยปกติของคนๆนี้อยู่แล้ว ขนาดจุนโฮยังเป็น นับประสาอะไรกับไอดอลคนอื่น

อืมมมม สมกับที่ถูกพวกทีมงานเรียกว่า ‘นิชคุณสั่งได้’ จริงๆ อยากให้ทำอะไรต่อหน้ากล้องนิชคุณทำได้หมด แหม่ะ แทบจะยกรางวัลออสการ์ให้ทุกสาขา ก่อนถ่ายล่ะเหวี่ยงจัง แต่พออูยองบอกให้ถ่ายปุ๊บ กล้องเดินปั๊บ นิชคุณยิ้มแป้นอย่างพอเหมาะพอเจาะ ไร้ความเหวี่ยงเหลือแต่ความสดใสที่เป็นภาพลักษณ์ประจำตัวทันที

อูวววว ขนลุกซู่ หน้าไอดอลของแท้ต้องยี่ห้อนิชคุณเท่านั้น

.

“โอเค เรียบร้อย!!”
.

ตากล้องร้องก่อนที่จะหยุดการบันทึกเทปแล้วออกจากห้องไป เหลือเพียงเจ้าของรายการอย่างอูยองที่ยังหัวเราะเอิ๊กอ๊ากกับจุนโฮไม่หยุดตั้งแต่เริ่มถ่ายจนถ่ายจบไปแล้ว แต่ด้านนิชคุณนั้นเมื่อสั่งปุ๊บก็หุบยิ้มปั๊บ เอานิ้วนวดแก้มดุ่ยๆพร้อมกับเดินลากขาไปนอกห้องอีกคนแล้วบ่นงุบงิบเหมือนพูดกับตัวเอง

‘ช่างแต่งหน้าหายไปไหนวะ นิชคุณหน้ามันแล้วนะ หน้าม้าก็แหวกด้วย นี่ถ้าออกกล้องแล้วจะเป็นยังไงเนี่ย ถ้าหัวเหม่งขึ้นมาจะด่าให้ ชิชิ’

…โดยหารู้ไม่ว่าชานซองที่อยู่หน้าประตูนั้นได้ยินเต็มๆ ยืนเอากำปั้นอุดปากแอบหัวเราะคั่กๆอยู่คนเดียว

“เดี๋ยวฉันไปเตรียมตัวละ ยังต้องถ่ายตอนเปิดรายการนิดหน่อย” อูยองที่เพิ่งเสร็จจากการพูดคุยกับจุนโฮอยู่นานสองนานก็พูดขึ้นในที่สุด “เจอกันในคอนเสิร์ตนะนูนอ ฉันจะส่งแรงเชียร์ไปให้”

“ถ่ายตอนนี้เหรอ? เหลือเวลาอีกแค่หนึ่งชั่วโมงเองนะ พี่ต้องรีบถ่ายแล้วก็รีบมาดูผมให้ทันนะครับ”

.
ชานซองที่ยืนหน้ามึนได้ยินประโยคเมื่อครู่รีบก้มมองนาฬิกา ก่อนที่จะเบิกตากว้าง
บรรลัยละ หนึ่งชั่วโมง……..

.

“เออน่า….”

อูยองรับปากยิ้มๆ ขยี้ผมสีส้มของจุนโฮเบาๆก่อนที่จะเดินมาทางชานซองที่ยืนตัวโย่งเป็นยามเฝ้าประตูอยู่นานสองนาน ชานซองรีบใช้สมองรัวเร็วแล้วพูดสวนก่อนที่อูยองจะเปิดประตู

“เอ่อ.. เดี๋ยวผมไปส่งครับ”

“โวะ นายเป็นสตาฟฉันที่ไหน ไปดูแลนูนอโน่นไป ไม่ต้องส่ง”

คนร่างสูงทำหน้าเซ็ง ยังกะอยากไปส่งจังล่ะวุ้ย…
ชานซองอยากหาข้ออ้างออกไปพร้อมกันต่างหากเล่า!!!!

.

“ไม่เป็นไรหรอกครับเดี๋ยวไปส่ง พอดีผมจะกลับแล้ว”

.

…บรรลัยรอบที่สอง

หลุดปาก!!!!

ณ ตอนนี้ชานซองรู้สึกอยากจะเอาหัวโขกลูกบิดประตูแปดพันครั้งเพื่อลบล้างความซื่อบื้อและปากไม่มีหูรูดของตัวเอง จะบอกอูยองไปหาพระแสงจันทราอะไรว่าจะกลับ ว้อยยยยยยย ไอ้โง่ววววว แบบนี้จุนโฮก็ได้ยินน่ะสิวะ โง่วววววว!!!!

.
.

“จะไปไหน!”

แน่นอนว่าประโยคนี้เป็นของคืออี จุนโฮที่พูดสวนขึ้นมาทันทีหลังจากได้ยินเต็มสองหูว่าสตาฟส่วนตัวจะกลับ ส่วนอูยองเลิกคิ้วมองคนทั้งคู่ก่อนที่จะหัวเราะหึๆ ตบบ่าชานซองแล้วเปิดประตูออกไปจากห้องอย่างรู้ทัน

.

จุนโฮเดินมาดึงแขนสตาฟร่างสูงไว้แน่นแล้วก้มหน้า พูดเสียงสั่น “ฉันไม่ให้นายกลับนะ ถ้าไปฉันจะฟ้องพี่ควอน”

“คือ..” ชานซองอึกอัก “ฉันทำเรื่องลาครึ่งวันไป นี่มันจะเย็นแล้วนะ”

“แล้วทำไมต้องลาครึ่งวันในวันนี้ด้วย”

“…….”

“ไม่ไปไม่ได้เหรอ..”

.

.
คนร่างสูงกลั้นหายใจ

ให้ตายยยยยยย!!!! เจอลูกอ้อนแบบนี้ฮวาง ชานซองแทบจะไปต่อไม่ถูกเลยเว้ย!!! น่ารัก น่ารัก น่ารัก!!!! อยากจะอยู่ที่นี่ตามคำขอของคนตรงหน้ามากๆแต่มันทำไม่ได้ ความรู้สึกในตอนนี้คืออยากจะกู่ร้องบอกจุนโฮให้ก้องโลกว่าฮวาง ชานซองไม่ได้จะกลับ ฮวาง ชานซองไม่ได้จะไปไหน

แต่ฮวาง ชานซองจะไปยืนเชียร์จุนโฮในคอนเสิร์ต!!!

ถามว่าทำไมไม่ยอมบอกไปตรงๆ ขอสารภาพเลยว่า…….. เขาเขิน
โลกจะถล่มทลาย ฮวาง ชานซองเขิน… ถ้าไอ้แทครู้นี่แม่งต้องล้อยันรุ่นเหลนเข้ามหาลัยแน่

.

“ฉันต้องการกำลังใจจากนายนะ…” จุนโฮพูดเสียงเบา บีบแขนคนตรงหน้าแน่นเข้าไปอีก

“ชานซอง…”

.

คนถูกอ้อนวอนยืนเกาหัวแกรกๆอย่างทำอะไรไม่ถูก ปากที่ไม่มีหูรูดของตัวเองดันมามีเอาตอนนี้ ทีเวลาที่ควรมีล่ะไม่มี ทำไมว้า… กะอีแค่บอกไปตรงๆว่า ‘ฉันจะไปอยู่ในคอนเสิร์ตแถวหน้า’ นี่มันยากตรงไหนว้า….

ชานซองลูบผมจุนโฮเบาๆอย่างใช้ความคิด
เพียงแต่เขาใช้ความคิดนานเกินไปโดยที่ไม่รู้ว่าจุนโฮที่กำลังก้มหน้าน้อยใจเริ่มจะรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาเป็นลำดับ..

จะไม่ตอบกันเลยใช่มั้ย?

จะต้องให้เขาพูดอ้อนวอนไปถึงไหน จะเงียบหาเม็ดถั่วเขียวอะไร เสียฟอร์มนะเนี่ยเข้าใจมั้ยเข้าใจมั้ย! นี่จุนโฮต้องง้อต้องเข้าหาไปถึงไหน เอ่ออ่าอ้ำอึ้งแล้วเงียบไม่มีปฏิกิริยาอะไรเกิดขึ้น แทนที่จะพูดปลอบอะไรบ้างก็ไม่มี โอ๊ยยยยยยย ไอ้อึน!!!

ไม่พูดใช่มะ ไม่พูดใช่มะ? เอออออ จุนโฮรุกก็ได้ เออออออ!!!!!

.
.

“ถ้าอยากไปก็พูดคำสามคำที่ฉันอยากได้ยินมาก่อน”

.
.
ไอดอลร่างเล็กพูดน้ำเสียงเด็ดเดี่ยว เงยหน้าขึ้นมาสบตากับสตาฟหน้ามึนที่ตอนนี้มึนกว่าเดิมด้วยความที่ตั้งรับไม่ทันกับประโยคเมื่อครู่
คำไหนที่จุนโฮอยากฟัง คำอะไรอะ ใครจะไปรู้วะ????????

“หา???”

“นั่นมันคำเดียว บอกว่าสามคำยังไงเล่า!!!”

คนตัวเล็กกัดริมฝีปากแล้วจ้องตาคนตรงหน้าอย่างเอาเป็นเอาตายทั้งๆที่รู้ว่าเวลาสบตาชานซองนานๆแล้วจะหน้าแดง แต่เขาไม่สน ให้มันแดงถึงหูไปเลย ก็เขาอยากได้ยินคำ ‘นั้น’ นี่นา มันต้องมองหน้าเพื่อจะได้สื่อได้ไงว่าเขาอยากได้ยินคำไหน

ง่ายจะตาย คำว่า ‘ฉันชอบนาย’ น่ะสิ ลงทุนอ่อยขนาดนี้แล้วบื้อมาจากไหนก็ต้องรู้!!!

.

…แต่ฮวาง ชานซองคงบื้อกว่าใครๆบนโลกนี้ เพราะเขาก็ยังคงเป็นฮวาง ชานซองคนเดิม ถึงจะมีพัฒนาการด้านการเข้าหาจุนโฮมากขึ้น แต่ความมึน อึน ซึนและเอ๋อที่อยู่ในสายเลือดก็ยังคงไม่เปลี่ยน เขาไม่เข้าใจซิกแนลของจุนโฮเลยซักนิด

ชานซองกะพริบตาปริบๆ สามคำนี่คืออะไรวะ? ‘พยา-ยาม-เข้า-นะ’ ก็ไม่ใช่.. ‘หน่อม-แน้ม-สู้ๆ’ ก็ไม่น่าจะใช่ แล้วคำสามคำนั่นมันอะไรว้า อย่าจ้องหน้าแบบนี้สิว้า มันคิดไม่ออก แล้วมันคือคำอะไรวะ… คำที่อยากได้ยินสามคำเนี่ยนะ… บอกว่าอย่าจ้องงี้ดิเว้ย มันอดใจไม่ไหวนะเนี่ย ฮึ่ยยย!!!

คำสามคำ คำสามคำ…..
เฮ้ย เหลือเวลาอีกสี่สิบห้านาทีก่อนคอนเสิร์ตจะเริ่ม!!!!

.
.

.

.

.

.

.

.

.

“ฉันไปล่ะ!!!!”

.

.

.

คำสามคำที่ชานซองพูดออกมามันห้วนและห่างไกลกับสิ่งที่จุนโฮต้องการอยู่หลายล้านปีแสง แต่คนที่คาดหวังไว้กลับไม่ได้โกรธ อันที่จริงไม่ได้รู้สึกอะไรด้วยซ้ำ

เพราะหลังจากที่พูดออกมาแบบนั้น คนพูดก็ประทับริมฝีปากเข้าที่แก้มกลมของจุนโฮเบาๆก่อนที่จะวิ่งโครมครามออกจากห้องไปทันที

ส่วนทางด้านจุนโฮ ตอนนี้นั่งค้างแข็งด้วยความช็อคระดับสิบ ไม่ได้รู้ว่าชานซองจะอยู่หรือจะไป แน่นอนว่าคำสามคำที่พูดมาเมื่อกี้มันห่วยแตกที่สุดในโลก แต่ไอ้การกระทำเมื่อครู่นั้นลบล้างความห่วยได้จนลืมไปหมดทุกอย่างแม้กระทั่งว่าเพลงที่ต้องร้องเพลงแรกในคอนเสิร์ตมันร้องยังไง

.

เมื่อ กี้ หอม แก้ม

ชานซอง หอม แก้ม …

.

.

“เดินดีๆไม่เป็นรึยังไงห๊า?????!!!!! ถ้าชนฉันแล้วเจ็บจนเต้นไม่ได้แกจะรับผิดชอบม้าย!!!!”

.

เสียงนิชคุณตะโกนโหวกเหวกอยู่นอกห้อง เพราะไอดอลขี้วีนเดินกลับมาและสวนกับชานซองที่วิ่งออกไปพอดีจนเกือบล้ม แต่แน่นอนล่ะว่าเหตุการณ์ข้างนอกนั้นจุนโฮไม่รู้

.

สิ่งเดียวที่จุนโฮที่รู้คือ ชานซองหอมแก้มเขา……

.

นิชคุณเปิดประตูเข้ามาเห็นจุนโฮยืนทำหน้าเอ๋อแล้วขมวดคิ้ว แต่ก่อนที่จะถามอะไรออกไป คนตัวเล็กที่อยู่ในห้องก็เข่าอ่อนล้มหงายหลังดังโครม เดือดร้อนคู่ดูโอที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่อะไรด้วยถึงกับร้องว๊ากเสียงดัง วิ่งไปฉุดรุ่นน้องตัวเองให้ลุกขึ้น

.

“จุนโฮ ลุกสิ จุนโฮ๊!!!! เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น นายเป็นอะไร?”

“เฮ้ยยยยยย คอนจะเริ่มแล้ว อย่าเป็นแบบนี้ ลุ๊กกกกกกกกกกก”

“ฮวาง ชานซองแกอยู่ไหน มานี่ มาช่วยฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ ไอ้หมีควายฮวางชานซ๊องงงงงง!!!!!”

.

.

.

.

.

ฮวาง ชานซองที่ถูกนิชคุณสาปแช่งอยู่เพิ่งเปลี่ยนชุดเสร็จ และตอนนี้กำลังหน้าซีดเผือดรวมทั้งลืมการกระทำเมื่อครู่ไปจนหมดเมื่อเห็นว่าตัวเองกำลังยืนอยู่ที่โซนวีไอพีในสภาพชุดแบบไหน

……ก็เขาแต่งตัวสีเหลืองเต็มยศแถมอุปกรณ์เชียร์พร้อม แต่ที่นี่มันที่นั่งของพวกดาราทั้งนั้นนี่หว่า บรรลัยละ บรรลัยละชานซอง บรรลัยทูเดอะแมกซ์ละ

แค่เมื่อกี้ก่อนเข้ามาเจอจุนซู นักข่าวคนสนิทของไอ้แทคจำได้ก็บรรลัยพอละ (‘เฮ้ย บักชานนน กลายพันธุ์เป็นมนุษย์พันธุ์อ๊กแทคยอนแล้วเรอะ? แล้วไอ้แทคไปไหน เห็นบ่?’) ไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมถึงจำกันได้ นี่เขาปลอมตัวเพื่อไม่ให้ใครจำได้ไหงกลายเป็นรู้กันหมดเลยวะ???????

คนร่างสูงเดินก้มหน้าหลบตาดาราที่เคยเห็นในทีวีผ่านไปทีละคนสองคน รวมถึงนักร้องค่ายเดียวของคุณนูนออย่างซอนเยจนไปถึงที่นั่งตัวเองซึ่งใกล้เวทีที่สุดในโซนนี้ ยกป้ายนูนอแผ่นใหญ่ขึ้นมากอด ผ่อนลมหายใจเข้าออกลึกๆแล้วท่องในใจว่า ‘ทุกคนจำเขาไม่ได้ ทุกคนจะเห็นเขาแค่สองชั่วโมง ทุกคนจำเขาไม่ได้…’

.

“อ้าวแก หมีอึนมึนซึน”

…ไปตายเถอะอ๊ก แทคยอน ทำไมมีแต่คนจำเขาได้วะ ไหนบอกจำไม่ได้ยังไง๊!!!!!

.

ชานซองหันไปหาต้นเสียงที่นั่งอยู่ข้างๆ
โลกกลมประหนึ่งอยู่ในนิยายมากครับ คนนั่งข้างๆคือจาง อูยองและปาร์ค แจบอม

ชานซองรีบหันกลับไปยังเวทีแล้วหลับตาปี๋ ภาวนาอยู่ในใจว่าเริ่มคอนเสิร์ตซักทีเถิ้ดดดด เริ่มซักที๊ ชานซองอายจะตายอยู่แล้ววววว T_____T

.

“แน๊ ทำเป็นเมิน เขินฉันเหรอ”

แน่นอนว่าคนพูดประโยคนี้คงไม่ใช่อูยอง แต่เป็นคนที่ปากไม่เคยหยุดพูดอย่างแจบอมต่างหาก แถมไม่พูดเปล่ายังมาสะกิดๆกระแซะๆกวนประสาทอีกด้วย

คนร่างสูงหันไปทำหน้าเบ้ “อย่าบอกใครนะว่าเป็นผม”

“โซนวีไอพีนี่ใครเค้าจะไปรู้จักแกวะหา”

.

ชานซองชี้นิ้วไปยังคนถาม รวมถึงคนที่นั่งข้างๆคนถามด้วยใบหน้าละแล้วซึ่งทุกสิ่ง ทิ้งแล้วซึ่งความอาย… แต่คนถูกชี้หน้าก็หัวเราะเอิ๊กอ๊ากไม่สะทกสะท้านอะไรทั้งสิ้น 

.

“ก็มีแค่นี้แหละ แกจะไปอายอะไร กะอีแค่แต่งตัวเป็นโอตาคุท่ามกลางหมู่ดารา”

“แล้วพี่มานั่งตรงนี้ได้ไง ดาราก็ไม่ใช่”

แจบอมทำหน้าเป็นประกายด้วยความถูกใจกับคำถามสุดพลัง “ไม่ใช่ดารา แต่ฉันเป็นแฟ…”

.

พูดไม่ทันจบ อูยองที่นั่งมองเงียบๆมาตลอดก็แทบจะทิ้งทั้งตัวเพื่อลงทุนปิดปากแจบอมป้องกันประโยคที่เหลือเล็ดลอดออกมา คนถูกปิดปากดิ้นปัดๆด้วยความตกใจที่โดนจู่โจมแบบไม่ทันตั้งตัว

.

“เป็นบ้าเป็นบออะไร ยังไม่เป็น!” อูยองร้องเสียงดัง

“ฉันยังพูดไม่จบเลยนะอูด้ง นายรู้เหรอว่าฉันจะบอกว่าเป็นอะไร”

“ก็เป็น… นั้นน่ะ!!!! พูดไม่ได้นะพี่ก็รู้”

แจบอมทำหน้าตื่น “ฉันบอกใครไม่ได้เหรอว่าฉันเป็นแฟนคลับวีไอพีของนายอ้ะ”

“…………………”

“หื้ออออ……….?”

“เมื่อกี้พี่จะพูดอย่างงี้จริงอะ”

“เออน่ะเสะ! แล้วนายคิดว่าฉันจะพูดว่าฉันเป็นอะไรอะ…”

.

“เอ่อออออออ..ชานซอง” อูยองรีบเปลี่ยนเรื่อง “ไหนเมื่อกี้บอกจะกลับ ไหงมานั่งตรงนี้อะ เอาบัตรมาจากไหน”

ชานซองทำหน้ามู่ทู่เหมือนจะชั่งใจและทบทวนอยู่ในหัวว่าควรบอกอะไรและไม่ควรบอกอะไรออกไป แต่ปาร์ค แจบอมก็ตอบแทนแบบหน้าตายพร้อมกับหยิบไอพอดทัชขึ้นมาเล่น

.

“ก็มันเป็นแฟนคลับไอ้หน่อมแน้มยังไงล่ะ บัตรก็มาจากไอ้คุณแทคล่ะมั้ง” คนตัวเล็กพูดเจื้อยแจ้ว “เออ แล้วไอ้คุณแทคไปไหน มันไม่มาดูลำยองร้องเพลงเหรอ”

“แทคมันมาไม่ได้”

“ฮูยยยย ไม่ใช่แฟนตัวจริงนี่หว่า” แจบอมบ่นแล้วจิ้มๆอะไรอยู่ในจอครู่หนึ่งแล้วยื่นหน้ามาหาชานซอง “ ช่างเถอะๆ นี่ๆๆๆ แกดูนี่ยางงง เทปบันทึกคอนเสิร์ตรวมครั้งที่แล้ว แกดูที่อูด้งร้องเพลงผิดเป็นชื่อฉันรึยางงงง”

อูยองถึงกับก้มหน้าลงกับฝ่ามือแล้วร้องกับตัวเองว่า ‘เอาอีกแล้ว’

.

ก่อนที่อูยองจะร้องห้ามรอบที่สามพันแปดร้อย และก่อนที่ชานซองจะโดนบังคับให้ดูคลิปเทปบันทึกภาพช่วงเวลาร้องผิดแสนประทับใจของคุณไอดอล ไฟในฮอลล์ก็ดับลงพร้อมกับเสียงกรี๊ดของแฟนคลับทุกคนที่ดังกระหึ่มเป็นสัญญาณว่าคอนเสิร์ตกำลังจะเริ่มขึ้น

จากจุดที่เขานั่งอยู่นั้นแน่นอนว่าอยู่ในระดับวีไอพีซึ่งใกล้เวทีพอๆกับบัตรนั่งราคาแพงสุด รวมถึงสถานที่จัดคอนเสิร์ตในครั้งนี้ไม่ได้ใหญ่มากมาย จึงหมายความว่าทุกคนในคอนเสิร์ตสามารถดูไอดอลคู่ดูโอได้แบบใกล้ชิดแน่นอน

วีทีอาร์เริ่มฉายอินโทรของคอนเสิร์ต เสียงแฟนๆกรีดร้องดังไม่หยุด เห็นแท่งไฟสีแดง ส้มและสีเหลืองซึ่งเป็นสีประจำตัวและประจำวงโบกไปมาทั้งทั้งฮอลล์ และเมื่อใบหน้านิชคุณถูกฉายขึ้นบนจอภาพ แท่งไฟสีแดงจะโบกแรงกว่าสีอื่น เช่นเดียวกับสีเหลืองเมื่อเป็นหน้าจุนโฮ 

.

‘NICHKHUN…’

.
‘NUNEO’

.

.

‘STAND!!’

.

วีทีอาร์จบลงพร้อมกับอินโทรเพลง ‘With or without u’ ดังขึ้น เสียงแฟนๆร้องประสานเสียงเป็นรหัสเชียร์อยู่ช่วงระหว่างดนตรีอย่างพร้อมเพรียง 

‘NICHKHUN!, IT NUNEO! x2 I’LL BE WITH YOU!’

ชานซองตะโกนเรียก ‘อิจนูนอ’ ตามคนรอบข้างไม่หยุดปาก ไม่รู้สึกถึงสายตาของแจบอมที่เหล่มามอง และไม่รู้สึกถึงแรงสั่นน้อยๆของโทรศัพท์มือถือที่อยู่ในกระเป๋าเพราะตอนนี้สิ่งเดียวที่เขารู้สึกคือความน่ารักของไอดอลคู่ดูโอที่เต้นและร้องอยู่บนเวที

.

โดยเฉพาะไอดอลคนที่ใส่เสื้อมีลายสีเหลืองเป็นจุดเด่นคนนั้น…
ไอดอลที่แก้มนุ่มๆคนนั้น….

.

‘IT’S YOU UH UH UH OHH.. BE WITH YOU UH UH UH OHH..’

.

บนหน้าจอโทรศัพท์ที่ชานซองไม่ได้ใส่ใจ มีชื่อของสายที่โทรเข้าขึ้นอยู่เป็นชื่อสั้นๆแปลกๆแบบที่ว่าถ้าใครมาเห็นคงต้องอ่านซ้ำประมาณสามรอบเพราะไม่เชื่อว่าจะมีใครบนโลกมีชื่ออุบาทว์ได้ขนาดนี้….

.

.

.

‘หัวขวด’

.

.

.

to be continued…

.

.

.

.

.

TALK :

หวัดดีค่ะ แหะๆ >_____<” หายไปเกือบปีเลยเนอะ 555 ขอโทษทุกๆคนจริงๆนะคะ
เหตุผลที่หายไปคืองานเข้าหลายอย่าง+ตอนนี้เขียนยากมากกกกกกกกกกกกก
ยากเพราะอะไรให้ทาย : p เพราะหัวขวดหายไปไงคะ TT___________TT
การเขียนโอตาคุบอยที่ไม่มีแทคยอนร่วมในฟิคเป็นอะไรที่เขียนออกมายากมากๆ!!!
เพราะเขียนไปก็กลัวว่าตัวละครอื่นๆจะดึงเนื้อเรื่องความเป็น “โอตาคุบอย” ไว้ไม่ได้ : (

ทั้งๆที่ตั้งเป้าตัวเองกำหนดเวลาลงเรื่องนี้ไว้แต่ก็เลยกำหนดมาเป็นเดือน
ขอโทษจริงๆค่ะ TT_____________TT 

ดองมา 8 เดือน ในที่สุดก็ได้ฤกษ์ต่อแล้ว^^ มีบางส่วนแปลกๆนิดหน่อยก็ผ่านๆไปนะคะ555
ตอนแรกจะพิมพ์แค่ 13-14 หน้าด้วยซ้ำ แต่ไหนๆก็ไหนๆละ…… 17 หน้า OTL
ตอนนี้ความสัมพันธ์ของชานนูนอคืบหน้า(เรอะ?)รวมถึงคู่ด้งเจย์ด้วย(เร๊อออะะะ?)
เหลือแต่คู่หลักใช่มั้ย? คริคริ เกือบแล้วค่ะ อีกนิดเดียวก็จะมีความคืบหน้ามาให้อ่าน
จริงๆตอนนี้ก็มีนิดๆหน่อยๆ ต้องสังเกตดีๆนะ คริคริ XD

ขอบคุณที่อดทนรอ และขอบคุณที่อ่านค่ะ ขอให้สนุกกับการอ่านนะคะ
ตอนหน้าไม่นานแบบตอนนี้ค่ะ ไม่ต้องห่วง^^